Mijn oma, de moeder van mijn moeder, was een hardwerkende vrouw. Getrouwd, een boerderij, een café en vijf kinderen; een jongen en vier meisjes. De zakken aan de zijkant symboliseren dat harde werken. Het zijn de zakken van een schort waar van alles in kan dat je snel nodig hebt. Maar ook voor de bescherming van de kleding daaronder. Op de zakken heb ik de versjes geborduurd die ze voor mij schreef in mijn poesie album.

Groen moest het worden. Het jurkje moest groen zijn in de basis. Geen uitleg. Geen verklaring. Groen moest het zijn en groen werd het. Het katoen van de stof staat voor haar eenvoud. Ze stond niet zo op de voorgrond en was tevreden met de kleine dingen van het leven.

Ze hield van cadeautjes. Aan de hals heb ik de strik geplaatst die dat symboliseert. De linnen knoop op de strik is in haar tijd bedoeld geweest voor aan een sloop of op een schort. Waarschijnlijk is deze knoop dan ook gebruikt. De strik is de strik op mijn cadeautje voor mijn oma.

Het raster dat geborduurd is op het jurkje, is de weg die zij heeft afgelegd van geboorte tot dood. De datums staan op de mouwtjes. De rode kraaltjes geven de plaatsen aan waar ze effectief gewoond heeft. Maar ook de kleur en de smaak van de heerlijke aardbeienlimonade die ze zelf maakte.

Ik weet niet of ze een gemakkelijk leven heeft gehad. En daarom moest ik gevoelsmatig gebeurtenissen uit haar leven in een ketting op haar rug hangen. Tevens symbool voor het leven dat ze achter zich liet. Haar ervaringen in haar rugzak. Ervaringen die haar hebben gemaakt wie ze was, wat ze doorgaf, wat is doorgegeven, waar ik van af stam. Het zijn kleine fotootjes die met elkaar verbonden zijn door een met gouddraad, op Chinese wijze, gevlochten bandje. De hals sluiting is samengesteld met een korset- en jarretelsluiting. Ze droeg het beide.

Koos ik bewust voor de paarse voering, hoorde ik later dat ze best veel paars droeg. Mijn keuze voor paars was die, die in verband stond met haar geloof. En hoe grappig vond ik het om te horen dat ze haar jurken liet maken door een naaister. En hoe bijzonder is het dan dat ik nu voor haar een jurkje heb gemaakt.

En heel eerlijk? Toen het jurkje klaar was, was er ontlading. Wat het ook geweest mag zijn, het is goed.

Mijn oma, Theodora Maria Cornelia van Dijck. Later Door Linders – Van Dijck

4 april 1910 – 7 februari 1990

Maak ook jouw eigen dierbare Memory Lane als een tastbare herinnering. Kijk op deze pagina voor meer informatie.

Zat ik plots en vol verwondering de website van ‘Stoy terrace’ te lezen. Je kunt door hen jouw biografie laten schrijven.  Nieuwsgierig was ik wel. Niet omdat ik op zoek ben naar iemand die mijn biografie schrijft. Maar het feit dat je nu redelijk gemakkelijk iets professioneels kunt nalaten, linkt natuurlijk wel aan Memory Lane Borduren. Het gaat beide over het tastbaar maken van herinneringen. Van dingen die misschien nog niet verteld zijn. Of van beelden die in de vorm van foto’s of voorwerpen al jarenlang in de kast liggen. Word je bij de een begeleid door een schrijver. Bij mij ben ik je begeleider.

 

 

Toch is er wel een groot verschil tussen hen en mij. In een biografie is er grotendeels aandacht voor woordelijke details. Memory Lane Borduren gaat veelal over interpretatie omzetten in vormen, beelden en technieken. Maar dat maakt het nou juist zo leuk. Want niet iedereen vindt het fijn om vooral met het hoofd bezig te zijn. Memory Lane Borduren verlegt de focus van hoofd naar hart doordat je met je handen bezig bent. Het creëert andere verbindingen en rust in lijf, leden en hoofd. Het levert zelfs een goed gevoel op. Want je speelt met liefde. Natuurlijk gebruik je daarbij je be- en overdenkings mechanisme. Maar het ben jij zelf die het verhaal tastbaar maakt, als weerspiegeling van wie jij van binnen bent.

Het laten schrijven van een biografie is net zo persoonlijk als het borduren van een Memory Lane. Je gaat namelijk terug in de tijd. Terug naar herinneringen die je misschien al vergeten was. Herinneringen aan vrienden van weleer, betekenissen die je gaf aan gebeurtenissen die je nu heel anders waardeert. Of wat te denken van oude liefdes. Of het speelgoed waar je als kind mee speelde. Op welke manier heeft jouw leven haar loop genomen? Had je dit ooit kunnen voorzien?

Verjaardagen, ze komen op Facebook in geuren en kleuren voorbij. Leuke plaatjes, hartelijke teksten, humoristische plagerijen. Ze brengen mij ook terug naar mijn eigen verjaardagsfeestjes toen ik nog een klein meisje was. Zo snel als ik kon schrijven, schreef ik en maakte ik mijn eigen uitnodigingen. Je werd altijd thuisgebracht en kreeg ook nog een snoepzak mee. Ik moet er nog steeds hartelijk om lachen. Een van de leukste was wel als iedereen naar huis werd gebracht met de jeep die wij toen hadden. Iedereen achterin. Muziek aan en lachen maar.

De foto’s van mijn feestjes die ik had als kind zijn veelal gemaakt als we aan tafel taart zitten te eten. Behalve dan de foto hierboven. Mijn moeder maakte dan wel eens pannenkoekentaart. Pannenkoek na pannenkoek werd besmeerd met aardbeienjam of met iets dat roze kleurde. In mijn beleving wel zeker zes centimeter hoog, die pannenkoekentaart. En bovenop, daar prikte van die plastic houdertjes waarin kleine minikaarsjes stonden te branden. In bijzijn van de kindjes blies ik ze uit. En ik hoopte maar dat mij dat altijd in één keer lukte. Want het leek net of je longcapaciteit in de groei gelijk opging met het aantal kaarsjes dat je moest uitblazen. Meestal net wat adem te kort.

Wat wij zoal deden op mijn feestjes? Schaatsen. Ik ben in de winter jarig en dan was het water in de vijver nog wel eens bevroren. Maar ook verkleedpartijtjes lieten wij niet aan ons voorbij gaan. We hadden een grote houten bank met klepdeksel, gemaakt door mijn opa. Als er dan weer eens wat kleding en accessoires werden opgeruimd, dan kwamen die in die bank terecht. Uren en uren hebben wij gespeeld en theaterstukjes opgevoerd. Maar dat is voor een andere keer.

Mijn moeder had de tijd en de zin – dat denk ik toch –  om alle foto’s die mijn vader maakte in albums te plakken. Gerangschikt op datum en begeleidend tekstje van de gebeurtenis. Soms tekende ze er ook nog bij. Guirlandes a la mama. Dat heeft geresulteerd in een naslagwerk van zes propvolle albums, variërend van een kersverse baby en wat ik van wie kreeg bij mijn geboorte tot een propvolle auto waarmee ik weg rijd omdat ik ging samenwonen. Daarna mocht ik zelf mijn albums gaan bijhouden. Ik was blij dat je daarvoor van die prachtige dozen kon kopen. 😊

Ik herinner mij dat mijn moeder albums zat te vullen. In de woonkamer aan de tafel omhuld door de geur van fotolijm. Eerst aanbrengen op de foto. Dan plakken op papier. Loshalen en op beide plaatsen blazen. “Dat plakt beter” zei ze, waarna de lijm mat zag. Een waaier van stiften en papier lag op tafel om de gebeurtenissen aan te vullen. Mijn ouders hebben er voor gezorgd dat mijn broer en ik een overzicht hebben van gebeurtenissen die wij anders niet zo snel meer zouden kunnen terughalen.

Heb jij ook fotoalbums? En welke herinneringen heb jij aan je verjaardagsfeestjes?

Ons leven bestaat eigenlijk maar uit twee dingen.

Creëren en afscheid nemen.

Kort door de bocht?

Misschien wel. Maar ga eens na voor jezelf. Ofwel doe je iets bestaands of iets nieuws om voorwaarts te gaan. Of je neemt afscheid van iets of iemand.

Creëren en afscheid nemen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En soms zelfs bijna tegelijkertijd. Je sluit als het ware een spreekwoordelijke deur en tegelijkertijd gaat er een nieuwe open.  En het hoeft niet alleen afscheid te betekenen van iemand. Het kan ook een afscheid zijn van spullen die je niet meer gebruikt. Of gedrag dat niet meer bij je past. Maar tot dat moment heeft het ons wel gediend.

Creëren volgens de Van Dale is scheppen ofwel voortbrengen. De een ziet creëren als letterlijk iets maken met je handen. Voor de ander is creëren het visualiseren van een gewenste (levens)situatie. Voor mij zijn die twee nauw met elkaar verweven. In mijn ontwerpproces bijvoorbeeld, creëer ik vaak eerst iets in mijn hoofd voordat het uit mijn handen komt. Op het moment dat ik het voor mij zie, heb ik het gevisualiseerd. En wat ik in mijn hoofd creëer is een samensmelting van alles van ik tot dan toe ervaren en geleerd heb.

Creëren geeft voldoening. Het is een weerspiegeling van dat wat er zich in jou bevindt. Je huis is daarvan misschien wel het beste voorbeeld. Je hebt je huis ingericht in een stijl die bij jou past. Met meubels waar je je prettig bij voelt. Je hebt kleuren gebruikt waar je van houdt; die jou iets vertellen. Misschien houd je van kunst of van engelen. Of houd je van een landelijke stijl. Of juist van heel veel glamour. Het maakt niet uit. Jouw huis is een weerspiegeling van wie jij bent en waar jij je prettig bij voelt. En voel je je niet meer prettig bij het een of ander in huis, dan creëer je weer iets nieuws. Toch? En daarmee neem je dus weer afscheid van iets dat was.

Afscheid nemen associëren wij meestal met mensen. Dat zegt de Van Dale ook; het scheiden van personen. Zoals het afscheid nemen van elkaar, na een al dan niet kort samenzijn met vrienden, familie, collega’s. De gevoelsmatige klank van afscheid nemen heeft vaak iets definitiefs. Ik doel hiermee op het tegenovergestelde van de geboorte, het afscheid nemen van een dierbare.

Waren wij in onze kinderjaren als gezin op een feestje dan zeiden mijn ouders dat we nog even afscheid gingen nemen voordat we naar huis gingen. Nu zeg ik altijd ‘nog even een handje geven’. Of ‘nog even dag zeggen’. Het komt allemaal op hetzelfde neer, alleen de gevoelsmatige klank ligt voor mij anders. En ik merk dat ook in mijn omgeving. Mensen gaan er in het dagelijks leven van uit dat ze elkaar weer terugzien. Hoe is dat voor jou?

Als we een dierbare verloren zijn, vinden we het fijn om tastbare herinneringen aan hem of haar te hebben. Soms zijn we bang dat we vergeten. Wat we dan bewaren, roept herinneringen op waardoor we niet hoeven te vergeten. Veel van die herinneringen liggen ook wel ergens in een kast, in een doos. Af en toe kom je dat weer tegen en ga je in je herinnering terug naar de fijne momenten die jou zijn bijgebleven. Al dan niet met liefde of verdriet. Daarna gaat alles weer terug in de doos en in de kast tot het volgende ‘toevallige’ moment.

En daarom heb ik de workshop Ontwerp en borduur jouw eigen Memory Lane ontwikkeld. Om jou in verbinding te brengen met jezelf en de mooie herinneringen aan een dierbare of voor jouw toekomstig pad. Het tastbaar en zichtbaar maken van wat er in jou zit. Omdat beelden veel sterker zijn dan woorden. Wanneer je door je verdriet en pijn de liefde en de mooie dingen kunt zien en voelen, dan sta je telkens in verbinding met wie je wilt zijn en waar je naar toe wilt. Want alles wat je creëert is een weerspiegeling van wie jij bent of wilt zijn.

Zit jij ook zo veel in je hoofd? Gedachten die je onrustig maken omdat je nog zoveel moet doen. Omdat je niet toekomt aan het creëren van me-time. Omdat je geen keuze kunt maken. Omdat je niet precies weet wat je wilt. Omdat ….. 1001 redenen zijn er te bedenken.

Maar dat niet alleen. Soms hoor ik de uitspraak van iemand dat zij zichzelf niet creatief vindt. Mijn overtuiging is dat iedereen creatief is. Creativiteit is voor mij het bedenken en uitvoeren van de oplossing voor een ‘probleem’. We doen het allemaal heel vaak. Creativiteit beperkt zich niet tot het handwerken en knutselen.

En creativiteit is meer. Door op een expressieve manier bezig te zijn met je handen, maakt het je hoofd lichter. Het verlegt namelijk je focus van je hoofd naar je hart. En daardoor ontstaat er ruimte voor nieuwe ideeën, maar ook over hoe je anders kunt omgaan met de verhaaltjes in je hoofd. Soms gebeurt dat meteen. Soms gebeurt dat pas later. Maar door vaker en vaker je focus te verleggen, ga je kleine veranderingen opmerken. En uiteindelijk gaat het je meer rust opleveren omdat je kunt ontspannen in het creëren met je handen.

Als je iets creëert, dan is dat niets anders dan dat je uiting geeft aan iets vanuit jouw ervaringen, kennis en persoonlijke voorkeuren. Alles wat jij creëert zegt iets over jou. Over wie je bent, wat je mooi en/of fijn vindt en waar jij je goed bij voelt. Door te gaan creëren ontstaan er vervolgens weer nieuwe creatieve ideeën. Ik weet nog heel goed dat ik dat laatste in twijfel trok. Er kwam maar geen schot in. Maar na verloop van tijd merkte ik inderdaad dat er meer en meer ideeën kwamen die voortborduurde op hetgeen er al was.

Binnen de workshop ‘Ontwerp en borduur jouw eigen Memory Lane’, is het net zo. Hoe meer je bezig bent met jouw verhaal, hoe meer ideeën en zelfs herinneringen zich aan je openbaren. Je staat in verbinding met herinneringen die je vorm geeft met borduurtechnieken en materialen. Nou hoor ik jou misschien wel denken dat je niet kunt borduren. Gelukkig is dat voor deze workshop niet nodig. Je gaat niet borduren op de traditionele manier. Je kunt terugvallen op mijn begeleiding voor een heel persoonlijk resultaat.

Wil jij herinneringen tastbaar maken? Of wil je verbeelden hoe je je toekomst ziet? Neem voor informatie, prijs en data een kijkje op http://bit.ly/2R46wUX

Enkele reacties
‘Ik vroeg mij op voorhand af of ik het wel zou kunnen. Maar het is dus mogelijk om mijn mooie herinneringen te vertalen in een intuïtief borduurwerk’.

‘Mooi om te beleven hoe herinneringen weer levend worden door er bewust mee bezig te zijn.’

‘Zalig om mezelf me-time te gunnen in een interessante, rustige en veilige setting.’

Herinneringen. We dragen ze altijd met ons mee. Ze maken namelijk wie we zijn. Ze bepalen mede wie je bent op dit moment.

Herinneringen, we slaan ze op en roepen ze o.a. terug met onze mind. Maar hoe vaak sta je nou echt stil bij herinneringen. Bij tastbare herinneringen. Je hebt vast ook hier of daar nog een beeldje, foto’s, een LP, een sieraad of een kledingstuk liggen waar je goede herinneringen aan hebt. Ze liggen vaak in een doos, sluimeren in je hoofd, liggen achteraan in een kast of op zelfs op zolder. Jij hebt vast ook wel ergens zo’n herinnering.

Ik heb een herinnering in mijn hoofd. Mijn oma woonde ik een schattig wit vrijstaand huisje. En ik kan me nog goed herinneren hoe het daar binnen was. Hoe groot ik de keuken heb beleefd. Maar ook hoezeer ik mij verbaasde over de fauteuils in de woonkamer die zo dicht bij de eetkamertafel stonden. En dan de slaapkamer die naast de woonkamer lag. Als ik er bleef slapen, dan sliep ik op de eerste verdieping, onder het schuine dak. Meer was er niet. Het kleine raampje ving het licht van de straatlantaarns en ik hoorde de auto’s stoppen en optrekken.

We hebben herinneringen aan onze moeders en vaders, broers en zussen, opa’s en oma’s, ooms en tantes, vrienden en vriendinnen, opvoeders en zoveel andere mensen die op een of andere manier een belangrijke rol in ons leven hebben, of hebben gehad. Sommigen hebben ook tastbare herinneringen nagelaten. Mijn oma bijvoorbeeld.

In het kader van de Workshop Memory Lane, ga ik de herinneringen aan mijn oma in een jurkje verwerken. Delen van haar leven, leven verder in mij. De foto hierboven laat zien met welke materialen ik onder andere mijn Memory Lane van mijn oma ga vertellen.

Wil jij ook een Memory Lane voor jezelf maken, kijk dan hier voor informatie over de workshop.

Een vraag die mij regelmatig bereikt. Daarom duik ik even met jou in de geschiedenis. De informatie die ik hieronder geef is gebaseerd op een zoektocht op het internet.

De borduurtechniek is afkomstig uit India en heet ‘Aari-werk’. Aari betekent haak. De techniek houdt in, het maken van de kettingsteek met de haak, waaraan een houten handvat is bevestigd. Voor zover bekend is, werd de techniek al toegepast in de 16^e eeuw.

Aari-werk werd geëxporteerd naar de Perzische golf en arriveerde in de 18^e eeuw in Europa. Daar kreeg de techniek de naam Tambour borduren, ofwel tamboureren. Tambour betekent de basisstof strak opgespannen in een frame om een gelijkmatige kettingsteek te kunnen borduren.

In 1810 arriveerde de techniek in het Franse plaatsje Lunéville in Frankrijk. Daar werd de techniek aangewend in de ateliers vanwege het snelle karakter en efficiëntie van de techniek bij het vervaardigen van diverse kantsoorten. Denk aan Valenciennes, Lierse en Brussels kant. In de late 19^e eeuw werden kraaltjes en pailletten toegevoegd aan het borduren. Vandaar dat in België en Nederland ook wel gesproken wordt over Lunéville borduren.

In 1924 kochten Albert en Marie-Louise Lesage het Michonet Borduur Atelier. Zij introduceerden het Lunéville borduren in Atelier Lesage. Op vandaag een bekend opleidingsinstituut in Parijs waar nog steeds op dezelfde wijze de techniek wordt toegepast in de haute couture ateliers. Vandaar de naam Haute Couture Borduurtechnieken.

De 1^e en 2^e wereldoorlog veranderde de vraag naar borduurwerk. De populariteit nam af en vele borduurbedrijven verdwenen van de kaart. De economische veranderingen in de jaren vijftig brachten nieuwe mogelijkheden met zich mee. Nu was het de beurt aan geborduurde handtassen en portemonnees en andere accessoires. In de late 20^e eeuw kwam de fashion weer in beeld. Ook nu nog worden vele kledingstukken geborduurd in Lunéville.

Was Lunéville borduren een verzamelnaam voor verschillende vormen van borduren. Tegenwoordig is dat in België en in buurland Nederland ook gekend onder de naam Broderie d’Art.

Zowel India als Frankrijk mag met recht trots zijn op dit erfgoed. In 1998 werd het ‘Conservatoir des Broderies’ opgericht in het kasteel van Lunéville. Het oorspronkelijk doel is om een uniek erfgoed te promoten. In 1999 werd de school aldaar opgericht. Nu, negentien jaar later, is de school gekend en erkend en wordt door mensen met allerlei sociale en demografische achtergronden gevolgd. Het Lunéville borduren wordt nu wereldwijd gepromoot. Daarmee wordt hulde gebracht aan vele generaties borduurd(st)ers die in hun vak geloofden. En nog steeds doen.

Met de zomer in de pocket is er tijd om te genieten van het goede weer, een terrasje, een vakantie en wellicht ook de (klein)kinderen.
En er is tijd om een nieuwe techniek te leren of een verdieping van iets dat je al kent.

Om in september geïnspireerd het nieuwe seizoen in te gaan, organiseer ik een ‘Mid Summer Class’. Een hele dag wordt je ondergedompeld in technieken uit het Haute Couture Borduren. Maar ook maak ik een brug naar het hergebruik van materialen. Zo leer je bijvoorbeeld om zelf pailletten te maken.

Aan het einde van de dag ben je in staat om thuis je eigen creaties te verwezenlijken. Je hebt namelijk geleerd:

• hoe je het borduurframe opspant
• hoe je werkt met de Lunéville naald
• hoe je de draad aan en afhecht
• hoe je kralen, pailletten en tubes verwerkt
• hoe je swarovski-steentjes verwerkt
• hoe je zelf pailletten kunt maken

De zomer is een aantrekkelijk seizoen. Daar hoort natuurlijk ook een aantrekkelijke prijs bij. Deze inspirerende dag  bied ik je aan voor de zomerse prijs van € 120,-.

Je maakt deze dag gebruik van de basisset; het frame, de Lunéville naald en de klosjeshouder. De te verwerken materialen zijn in de prijs inbegrepen. Wil je de basisset zelf aankopen, informeer dan naar de speciale mogelijkheden in combinatie met deze Mid Summer Class.

• Data: 4, 11 en 18 augustus
• Locatie: Lanaken
• Aanvang 9.30 uur, einde 16.30 uur

Meld je hier aan. Of bel met mij op +32 – 498 – 44 82 68.