Ook dit jurkje heeft een verhaal en is geborduurd als Memory Lane. Het verhaal waar ik meer tijd voor nodig had om het te delen. Dit jurkje is voor Monique.
Als jong meisje van ongeveer 2,5 jaar zou mijn leven verrijkt worden door een zusje. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Ze heeft net het daglicht niet mogen ervaren. Ik heb heel duidelijk het besef gehad dat ze er had kunnen zijn, want ik heb haar zelf de naam Monique gegeven. Ik heb over haar verteld tegen andere kinderen. Het maakte mij ook trots; ik heb eigenlijk nog een zusje. Hoe leuk zou ook dat geweest zijn!
In de loop van mijn leven is Monique belangrijk geweest, hoewel ik niet goed kan duiden op welke manier. Ik besef nu pas hoe weinig zij een letterlijke plaats in ons gezin heeft gehad. Dat wil niet zeggen dat zij niet heeft voortgeleefd. Dat startte met de toenmalige huisarts van mijn ouders die er op een liefdevolle en begripvolle manier mee is omgegaan. Natuurlijk is het verdriet groot geweest en daarom kwam er voor mijn ouders een gevoel van erkenning met het monument voor de naamloze kinderen. Voor de jaren tachtig werden deze kindjes op ongewijde grond begraven omdat ze niet gedoopt waren. Een verdrietige ervaring voor ouders met zulke ervaringen, die zich zo verheugden op de komst van een baby.
In het gezin zijn we er ieder op onze eigen manier mee omgegaan. En ik voel dat ik nu voor haar bewust een plaats heb gecreëerd. Door dit jurkje is ze tastbaar geworden in mijn leven. Voor mij is de verbinding gegroeid door een tastbare erkenning te creëren. En hoe vreemd het misschien ook mag klinken, er is ruimte ontstaan om nieuwe energie te laten stromen. Er lijkt iets opgelost te zijn waarvan ik mij niet bewust was.
Monique schittert aan de sterrenhemel in de puurheid van wit licht.
Dankbaar ben ik voor een nieuwe ervaring dat het werken met je handen de taal van het hart spreekt. Ook al is dat van te voren niet altijd duidelijk.
