Ons leven bestaat eigenlijk maar uit twee dingen.
Creëren en afscheid nemen.
Kort door de bocht?
Misschien wel. Maar ga eens na voor jezelf. Ofwel doe je iets bestaands of iets nieuws om voorwaarts te gaan. Of je neemt afscheid van iets of iemand.
Creëren en afscheid nemen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En soms zelfs bijna tegelijkertijd. Je sluit als het ware een spreekwoordelijke deur en tegelijkertijd gaat er een nieuwe open. En het hoeft niet alleen afscheid te betekenen van iemand. Het kan ook een afscheid zijn van spullen die je niet meer gebruikt. Of gedrag dat niet meer bij je past. Maar tot dat moment heeft het ons wel gediend.
Creëren volgens de Van Dale is scheppen ofwel voortbrengen. De een ziet creëren als letterlijk iets maken met je handen. Voor de ander is creëren het visualiseren van een gewenste (levens)situatie. Voor mij zijn die twee nauw met elkaar verweven. In mijn ontwerpproces bijvoorbeeld, creëer ik vaak eerst iets in mijn hoofd voordat het uit mijn handen komt. Op het moment dat ik het voor mij zie, heb ik het gevisualiseerd. En wat ik in mijn hoofd creëer is een samensmelting van alles van ik tot dan toe ervaren en geleerd heb.
Creëren geeft voldoening. Het is een weerspiegeling van dat wat er zich in jou bevindt. Je huis is daarvan misschien wel het beste voorbeeld. Je hebt je huis ingericht in een stijl die bij jou past. Met meubels waar je je prettig bij voelt. Je hebt kleuren gebruikt waar je van houdt; die jou iets vertellen. Misschien houd je van kunst of van engelen. Of houd je van een landelijke stijl. Of juist van heel veel glamour. Het maakt niet uit. Jouw huis is een weerspiegeling van wie jij bent en waar jij je prettig bij voelt. En voel je je niet meer prettig bij het een of ander in huis, dan creëer je weer iets nieuws. Toch? En daarmee neem je dus weer afscheid van iets dat was.
Afscheid nemen associëren wij meestal met mensen. Dat zegt de Van Dale ook; het scheiden van personen. Zoals het afscheid nemen van elkaar, na een al dan niet kort samenzijn met vrienden, familie, collega’s. De gevoelsmatige klank van afscheid nemen heeft vaak iets definitiefs. Ik doel hiermee op het tegenovergestelde van de geboorte, het afscheid nemen van een dierbare.
Waren wij in onze kinderjaren als gezin op een feestje dan zeiden mijn ouders dat we nog even afscheid gingen nemen voordat we naar huis gingen. Nu zeg ik altijd ‘nog even een handje geven’. Of ‘nog even dag zeggen’. Het komt allemaal op hetzelfde neer, alleen de gevoelsmatige klank ligt voor mij anders. En ik merk dat ook in mijn omgeving. Mensen gaan er in het dagelijks leven van uit dat ze elkaar weer terugzien. Hoe is dat voor jou?
Als we een dierbare verloren zijn, vinden we het fijn om tastbare herinneringen aan hem of haar te hebben. Soms zijn we bang dat we vergeten. Wat we dan bewaren, roept herinneringen op waardoor we niet hoeven te vergeten. Veel van die herinneringen liggen ook wel ergens in een kast, in een doos. Af en toe kom je dat weer tegen en ga je in je herinnering terug naar de fijne momenten die jou zijn bijgebleven. Al dan niet met liefde of verdriet. Daarna gaat alles weer terug in de doos en in de kast tot het volgende ‘toevallige’ moment.
En daarom heb ik de workshop Ontwerp en borduur jouw eigen Memory Lane ontwikkeld. Om jou in verbinding te brengen met jezelf en de mooie herinneringen aan een dierbare of voor jouw toekomstig pad. Het tastbaar en zichtbaar maken van wat er in jou zit. Omdat beelden veel sterker zijn dan woorden. Wanneer je door je verdriet en pijn de liefde en de mooie dingen kunt zien en voelen, dan sta je telkens in verbinding met wie je wilt zijn en waar je naar toe wilt. Want alles wat je creëert is een weerspiegeling van wie jij bent of wilt zijn.
